Treść

Pamiętamy... „Szukałem Was, a teraz Wy przyszliście do mnie”- tymi znanymi wszystkim słowami rozpoczął się w Zespole Szkół im. Jana Pawła II uroczysty apel, poświęcony osobie jej wielkiego Patrona. W montażu słowno-muzycznym brali udział uczniowie klasy IIIa i IId gimnazjum. Przygotowaniami kierowała nauczycielka języka polskiego p. Anna Kubasiak.
 Pierwsza część spotkania była wspomnieniem ostatnich chwil życia polskiego Papieża. Zakończyła się symbolicznym zapaleniem zniczy pod wizerunkiem Ojca Świętego, przy podniosłej melodii „Quo vadis, Domine”. Potem uczniowie przedstawili osobiste przemyślenia dotyczące roli Jana Pawła II w ich życiu.
„Jan Paweł II jest dla mnie prawdziwym autorytetem, nauczycielem wartości życia. Jego postawa to dowód na to, że ludzie potrafią żyć wspaniale.”
 „Ojciec Święty był, jest i będzie obecny w moim życiu. Chcę być świadomą przedstawicielką pokolenia Jana Pawła II.”
Tak o Papieżu pisali gimnazjaliści.

Miłość ponad wszystko ...

 Jak zauważyli uczniowie szkoły podstawowej, najczęściej wypowiadanym podczas apelu było słowo Miłość, bo przecież przede wszystkim o niej mówił Papież, zwracając się do młodych.
 „Prawdziwa miłość nie jest mglistym uczuciem, ani ślepą namiętnością. (...) Kochać, to znaczy iść razem w tym samym kierunku, ku Bogu, który jest początkiem miłości”.
Tematykę miłości poruszały również wiersze recytowane przy akompaniamencie skrzypiec.
Chcemy się uczyć...
 Karol Wojtyła zawsze był młody duchem, często żartował z młodzieżą. Pamiętał także o tak ważnym w każdym czasie – wykształceniu, zachęcał do zdobywania nowych umiejętności.
 „Przykładajcie się do nauki z wielkim zapałem. Wiedza bowiem otwiera horyzonty i sprzyja duchowemu rozwojowi człowieka. Prawdziwie wielki jest człowiek, który chce się czegoś nauczyć.”
Uczniowie wspólnie zastanawiali się nad tym, co takiego robimy, aby dowieść, że należymy do pokolenia JP II? Czy tylko na pokaz lub od święta przyznajemy się, że Jan Paweł II jest dla nas autorytetem? Wspólnie próbowali odpowiedzieć na te pytania, rozważając Jego słowa. Papież mówił, że każdy ma swoje „Westerplatte”, które musi obronić. Zaznaczał, że młodość jest szczególnym bogactwem, bogactwem odkrywania, wybierania, przewidywania. Ostrzegał przed własnym egoizmem i tendencją do projektowania świata bez Boga. Wszystko to zostało wypowiedziane przez gimnazjalistów, aby w ten dzień, w drugą rocznicę śmierci, każdy zauważył, że Karol Wojtyła nie cały odszedł, że to, co w Nim niezniszczalne trwa. Jego nauka jest zawsze żywa, uniwersalna i ponadczasowa.

W drogę życia...

 Chór szkolny pod przewodnictwem p. Nikołaja Kostowa śpiewał pieśń „Dym jałowca”.

„Żeby była taka noc, kiedy myśli mkną do Boga,
Żeby były takie dni, że się przy Nim ciągle jest.
Żeby był przy Tobie ktoś kogo nie zniechęci droga,
Abyś plecak swoich win stromą ścieżką umiał nieść.”

Do wytworzenia się podniosłego nastroju przyczyniła się odpowiednia scenografia, którą przygotowali: p.H.Krzyśków, p.B.Leśniakiewicz oraz p.T.Pietrusa. Nad techniczną stroną przedsięwzięcia czuwał p.J.Kawa, prezentując fragmenty filmu z pogrzebu Papieża. Uroczysty apel zakończył wiersz – życzenie, skierowany do każdego z nas.

„Niech Twoje oczy zaglądają
Głębiej do serca
Niech Twoje uszy słyszą
Jeszcze subtelniej
Niech Twoje usta mówią
Jeszcze mądrzej
Niech Twoje życie będzie
Pełne radości
Pokoju
Miłości...”

„Była to najważniejsza lekcja wychowawcza w całym roku szkolnym” – zaznaczył  dyrektor Zespołu Szkół p. Piotr Kubieniem. Dla całej społeczności szkolnej ta uroczystość miała niewątpliwie szczególne znaczenie i sądząc po skupieniu oraz uwadze widzów, na pewno na długo pozostanie w pamięci.

A.Kubasiak
N.Basiura
M. Stanaszek